De Beckham-Di Stéfano connectie

En hoe ik vergeefs hoopte op een interview

Bij Colombia denk je waarschijnlijk aan Escobar, drugs en corruptie. Bij Colombiaans voetbal aan die andere Escobar, drugs en corruptie. En bij Millonarios FC, nou ja, je weet wel waar dit naartoe gaat. Maar laten we daar nou eens niet naartoe gaan. Laten we niet het zoveelste uitgekauwde, opgeklopte verhaaltje vertellen over Escobar en zijn vriendjes en vijandjes. 

Laten we het hebben over een held uit het verleden en een speler uit het heden. De eerste naam is beroemd over de hele wereld en de andere ook, maar toch ook weer niet. Millonarios uit de hoofdstad Bogotá is namelijk de club waar Alfredo di Stéfano grote successen vierde, voor hij nog grotere successen vierde bij Real Madrid. En het is tegenwoordig de club van Beckham David. Beckham David Castro, that is. Vernoemd naar David Beckham (maar dan dus wel andersom, anders zou het wel heel veel op elkaar lijken, stel je voor) en de broer van Gravesen Thomas Castro, vernoemd naar die andere Galactico. 

Viva Colombia

Wie in Colombia geweest is, zal het met mij eens zijn: je kunt niet anders dan verliefd worden op dat land en de mensen. Ja, je merkt overal nog dat het een land is met een roerig verleden en ook nu is het er nog niet altijd rustig en kun je bepaalde delen van het land beter mijden. Maar aan de mensen merk je het niet. Nergens zag ik zulke hartelijke en gastvrije mensen als daar. Colombianen dansen en zingen het liefst de hele dag. Als ze niet aan het voetballen zijn of naar voetbal kijken tenminste - al sluit het een het ander ook niet volledig uit. 

Ik stel me zo voor dat het ook al zo was in de tijd van Di Stéfano. Op pleintjes voetballen tot het donker is en nog ver daarna. Geen nagel om aan de reet te krabben, maar met een bal is alles goedgemaakt. Twee bomen aan de ene kant en een muur met in krijt doelpalen en een lat maken een veldje. Vaders zwoegen elke dag in fabrieken of op het land, moeders verkopen vers fruit of empanadas op straat, kinderen voetballen op blote voeten en hopen het ooit te schoppen tot het Colombiaanse elftal. 

Van Escobar en FARC hebben ze nog nooit gehoord, wel van een Argentijnse geweldenaar, Alfredo Stéfano Di Stéfano Laulhé, de Blonde Pijl, Saeta Rubia. Een spits met de techniek en motoriek van Zidane (al kenden ze die toen nog niet) en een doelpuntenmoyenne waar Haaland jaloers van wordt. Voetballers in zijn thuisland Argentinië gingen in staking en in Colombia wisten de clubs niet wat ze met hun geld aan moesten. De beste spelers van Argentinië vertrokken dus naar Colombia en de beste speler van allemaal ging mee, naar Millonarios FC. Een club met een toepasselijke naam, want Di Stéfano ging er veel meer verdienen dan bij zijn vorige club River Plate. 

Waar je nu van de linksback van Jong RKC al een highlight video hebt, was het in die tijd de verbeelding waar je het mee moest doen. Krantenberichten, verhalen van ooggetuigen, mythes en legendes. Stoere verhalen van vaders en opa’s die zeggen dat ze hem hebben zien spelen. Een speler die de bal kon laten doen wat hij wilde, die enkelbrekende schijnbewegingen in huis had en met een blinddoek op nog kon scoren. 

Groot voordeel voor Alfredo? Veel meer dan een fotootje in de krant hadden de mensen niet om hem aan te herkennen. Een hoed of pet zal al voldoende zijn geweest om anoniem over straat te gaan. Langs die voetballende kinderen, die hem wilden zijn. Ergens daartussen, zo stel ik me voor, loopt ook de opa van Beckham Castro. Groot fan van Millonarios en dus van Di Stéfano. En fan blijft hij, ook als zijn held na drie seizoenen vertrekt naar Real Madrid. Omdat de Blonde Pijl er speelt, wordt dat zijn nieuwe favoriete club. Madrid kent hij alleen uit de atlas, Real Madrid kent hij nog helemaal niet, maar dat maakt hem niet uit. 

De liefde voor het voetbal, voor Di Stéfano en Real Madrid geeft hij door aan latere generaties. Generaties die wel televisie hebben en die daar ook La Liga en de Champions League kunnen kijken. Die los Galacticos de ene prijs na de andere zien pakken en op een gegeven moment ook David Beckham nog maar even kopen. Waarom ook niet? 

Niet vernoemd naar Di Stéfano

In juni 2003 tekent David Beckham voor Real Madrid, bij zijn presentatie krijgt hij het shirt met het beroemde nummer 23 overhandigd door… Alfredo di Stéfano. Niet veel later, in september 2003, werd Beckham David Castro geboren in Cartagena. Weer 17 jaar later tekende hij bij Millonarios in Bogotá, 71 jaar na Di Stéfano. Zie daar de Beckham-Di Stéfano connectie. 

Castro is een heel ander type speler dan David Beckham en Di Stéfano. Een snelle buitenspeler met een actie, een typische Zuid-Amerikaan eigenlijk. Zo eentje waar Piet de Visser voor op de tribune zit. Hij probeerde het eerst in het buitenland - hij was op proef bij Grêmio in Brazilië en SC Braga in Portugal - maar belandde uiteindelijk bij de Colombiaanse topclub. Na een verhuurperiode aan stadsgenoot La Equidad begint hij nu ook steeds vaker in de basis bij Millonarios. Wie weet zien we hem ooit nog op de Europese velden of in het Colombiaanse elftal, voorlopig moet hij het vooral doen met aandacht voor zijn bijzondere naam. Hij speelt, uiteraard, ook met Beckham D. op zijn rug.

Een naam waar ik hem in mijn interview bewust niet naar wilde vragen. Het interview dat er helaas nooit kwam. Het had dit verhaal nog net iets specialer gemaakt natuurlijk.

Proberen Beckham te pakken te krijgen

Een perskaart heb ik niet, laat staan dat ik weet hoe je officieel een interview aanvraagt voor een voetballer. En dan moest ik me ook nog eens in het Spaans zien te redden. Een taal die ik op Bassie en Adriaan-niveau beheers, maar bij lange na niet goed genoeg om serieuze gesprekken te voeren. Maar wie niet waagt, wie niet wint en met Google Translate en Chat GPT verwachtte ik een aardig eind te komen, om te beginnen bij de Instagrampagina van Beckham Castro zelf.

Naïef als ik ben, dacht ik hem daarop wel even een DM te kunnen sturen, maar blijkbaar zitten mensen met veel volgers niet te wachten op berichten van onbekenden. Bellen naar de club leek me ook geen geweldig idee, dus het werd een mail naar Millonarios, waarop na een half uur ook al een reactie volgde: dat biedt hoop! Een reactie ook die door een mens getypt leek en waarin gezegd werd dat mijn bericht werd doorgestuurd naar de juiste afdeling. Dus ik was me in mijn hoofd al aan het voorbereiden op het interview. 

Na een week had ik alleen nog steeds niks gehoord en omdat ik een Nederlander ben stuurde ik er daarom maar een mail achteraan, om ze er even aan te herinneren dat iemand hier zit te wachten op een reactie, zodat hij zijn stuk af kan schrijven. Of ze daar even rekening mee konden houden. Daarop volgde na een half uur precies dezelfde reactie als op de eerdere mail. Gewoon geautomatiseerd dus… Ook het laatste sprankje hoop bleek niks waard te zijn, een bezoeker uit Bogotá, op mijn website, maar mijn inbox bleef helaas leeg. 

Nog steeds check ik elke avond of er niet per ongeluk een reactie is binnengekomen en dat zal ik ook nog wel even blijven doen, maar het lijkt er toch echt op dat dit stuk over Beckham Castro het zal moeten doen zonder inbreng van Beckham Castro zelf. 

Het shirt

Het heet niet voor niets Lichtmasten en lange mouwen, laten we het dus ook kort nog even over het shirt hebben. Want het is een bijzonder exemplaar en ook een bijzonder mooi exemplaar. Een exemplaar waar helaas nu de sponsoren wel een beetje afbladderen en waarin ook pijnlijk duidelijk wordt dat ik er sinds 2019 een beetje meer buik bij heb gekregen.

Millonarios speelt haar thuiswedstrijden in het blauw, maar wil qua uitshirt nog wel eens variëren. Vandaar mijn redelijk unieke zwart-grijze uitshirt van Adidas, met een zwart kraagje én lange mouwen met witte uiteinden. Met Pepsi op de borst en ironisch genoeg Herbalife op de bovenarm. En daar blijft het natuurlijk niet bij, er staan nog meer sponsoren op. Zoals het hoort in Zuid-Amerika. 

Dit was het mooiste shirt dat ik heb gezien in Colombia, en ik heb er veel gezien. Ik ben talloze sportwinkels, kraampjes en straatverkopers langsgegaan, maar dit shirt stak overal bovenuit. Sindsdien check ik af en toe op FotMob hoe het ze afgaat, al is er geen touw aan vast te knopen dankzij de onbegrijpelijke competitieopzet in Colombia. En na het schrijven van deze blog zal ik ook de carrière van Beckham Castro op de voet volgen. 

Vamos Millonarios!

Wat je de komende tijd nog kunt verwachten: verhalen over mascottes, bierdrinkende chauffeurs, jonge hekkenhangers en gouden Honda’s.