De Toeschouwer: Op zoek naar een wezel in Costa Rica

Dagdromen: nooit uitkomende jongensverzinsels voor volwassenen. Ontken het maar niet, ook jij hebt ze. Over hoe je eindelijk je crush versiert, weggaat bij dat kutbedrijf van je omdat je een veel mooiere baan hebt gevonden of hoe je de muziekinstallatie van je buren van het balkon flikkert, omdat het nu wel eens genoeg is met 24/7 Jannes en Frans Bauer door de speakers. 

Maar voor ons voetballiefhebbers gaan de dagdromen meer dan eens over het maken van een droomdoelpunt, of zoals in mijn geval over een toevallige ontmoeting met Bryan Ruiz terwijl je op reis bent door Costa Rica. 

Laat ik maar gelijk met het teleurstellende nieuws beginnen: ik heb La Comadreja, de kampioensheld van Twente en een van de beste spelers die deze eeuw in de Eredivisie gespeeld heeft niet gezien, laat staan dat we gezellig met hem en zijn familie Kerst hebben gevierd aan de Caribische kust. Echte wezels heb ik ook niet gezien trouwens, maar de teleurstelling daarover is nihil. Sterker nog, ik zou eigenlijk niet weten hoe zo'n beest eruitziet. Al heb ik dankzij Bryan Ruiz wel een beeld. Ik zie een knaagdier met een beugel voor me, dat na elk gevonden nootje triomfantelijk - maar bescheiden - een vingertje opsteekt. Toekans op de achtergrond zingen tududu, singing Bryan Ruiz! Andere wezels gaan met de staart tussen de benen weer terug naar hun holletjes (hebben wezels staarten en leven ze in holletjes?). De wezel slalomt nonchalant met zijn nootje langs de hongerige slangen en krokodillen. 

Goed, voor ik nog verder afdwaal, onze Bryan was wel degelijk onderdeel van de vakantie. Zelfs mijn vriendin weet tegenwoordig wie hij is en dat hij in Costa Rica voor LD Alajuelense speelde. 

Want ja, welke Latijns-Amerikaanse man houdt er nou niet van voetbal? Volgens mijn geheel valide en wetenschappelijke steekproef precies 0. Dus Bryan Ruiz en in sommige gevallen Manfred Ugalde waren goede conversation starters én heel handig om mijn Bassie en Adriaan-Spaans wat op te vijzelen. Aan elke taxichauffeur of tourgids probeer ik te laten weten dat ik uit Enschede kom, je weet wel, waar FC Twente zit, waar Ruiz heeft gespeeld. En in de gevallen dat ze ook daadwerkelijk verstonden wat ik zei kwamen hier alleen maar enthousiaste reacties op. Zeker kennen ze Twente! Opvallend veel mensen in Costa Rica zijn bovendien fan van Alajuelense, zijn club, dus ik hoefde me geen zorgen te maken over boze reacties van fans van vijandige clubs. Bij fans van Saprissa had ik anders altijd nog een joker achter de hand met Manfred ‘Dios es bueno’ Ugalde. 

De dagdroom - el sueño del día

De dagdroom ging ongeveer zo (dagdromen keren natuurlijk telkens in een andere variant terug en elke keer helpt je om het verhaal iets logischer en realistischer te maken):

We zitten ergens op een terras, coronaatje erbij, gezellig Latino-muziekje op de achtergrond en middenin een gesprek met mijn vriendin dwaalt mijn aandacht af naar die wat tengere gast met halflang zwart haar. Zou het de Wezel zijn? Vast niet.. Een Jeroentje Heubach tegenkomen in een lokale snackbar is logisch, maar Bryan Ruiz spotten in het wild in Costa Rica? No way. 

Maar dan zie ik een jochie in een Messi-shirt stiekem foto's maken. En net als ik een totaal onsamenhangend antwoord geef aan mijn vriendin draait Bryan zich om. Are you from Holanda? In mijn beste Spaans antwoord ik dat dat zo is en ik weet niet hoe snel ik erachteraan moet zeggen dat hij el mejor jugador is die ooit voor Twente heeft gespeeld. Verwonderd door mijn foutloze Spaans en verrast door het feit dat hij hier met een Twentefan zit vraagt hij ons om bij hem en zijn familie aan te sluiten.

Kleine sidenote, op het moment van schrijven rijden we langs het trainingscomplex van Alajuelense en raad eens wie daar groot op een advertentiebord staat afgebeeld? 

Maar goed, we laten het Spaans achterwege en vervolgen het gesprek in het Engels. 

Nog een kleine sidenote. Er zit een oud Costa Ricaanse vrouwtje naast me dat zich steeds zenuwachtiger begint te gedragen. Naar goed Nederlands gebruik doe ik er niets op uit, in het openbaar vervoer praat je nou eenmaal niet met degene naast je (en mijn eerdere gesprek met de Cruella de Ville over de airconditioning verliep ook al niet heel soepel). 

Bryan en zijn vrouw zijn ontzettend sympathiek (tuurlijk zijn ze dat) en zijn kinderen zijn erg nieuwsgierig naar die twee bleekscheten die ineens aanschuiven. Ik weet niet precies hoeveel kinderen hij heeft, dus in mijn dagdroom zijn het er twee. Voor eventueel overgeslagen kleine Ruizjes: een welgemeend lo siento! 

We praten over zijn successen in Enschede en over de afscheidswedstrijd van Brama en daarna lopen de dagdromen uiteen, de ene dag worden we meegevraagd naar een wedstrijd van Alajuelense, die we uiteraard bekijken vanuit een krakkemikkig hokje dat dienst doet als skybox. De andere dag leidt de dagdroom ons naar zijn (vakantie)huis, waar zijn vrouw voor ons kookt en we samen een wedstrijd van Twente kijken terwijl de jaloerse appjes uit Nederland blijven binnenstromen. 

Laatste sidenote, eventuele tikfouten in deze blog zijn de schuld van het jochie achter mij dat vanaf de schoot van zijn moeder onophoudelijk tegen mijn stoel aan het schoppen is. Hopelijk is het met links en speelt hij over 15 jaar in de Grolsch Veste. 

Helaas, de dagdroom bleef een dagdroom. Waar de tour guides in de bossen van Costa Rica een kruis op de grond tekenen voor andere gidsen om aan te geven dat er een luiaard of ander bijzonder dier in de buurt zit, doen ze dat helaas niet bij Bryan Ruiz-verschijningen. Nergens een haastig getekende wezel op de grond, nergens een tour guide die wegloopt en met zijn vingertje zwaait om aan te geven dat Hij in de buurt is en uit geen enkele speaker klinkt op de tonen van Moonlight shadow tududu singing Bryan Ruiz. 

Verder wel een leuke vakantie trouwens.